Ailemle birlikte Türkiye’ye geldiğimizde henüz 7 yaşındaydım. Babamın bir rahatsızlığı vardı, ona işinde yardımcı olmam gerekiyordu. Birlikte sokaklarda kâğıt ve karton topladık. Bu sürede okula devam edemedim. Ailem kıt kanaat geçiniyordu ve benim onlara destek olmam gerekiyordu.

Fakat bu durum, bazı dost ve komşularımızın bizi Afgan Mülteciler Dayanışma ve Yardımlaşma Derneği (ARSA) ile tanıştırmasıyla değişti. Dernek çalışanları ailemle görüştü ve okula devam etmem için onları ikna etti. Okul kayıt sürecimde ve gerekli okul eşyalarının temininde bize destek oldular. Okuldaki ilk günümü hâlâ çok net hatırlıyorum. Çok heyecanlı ama bir o kadar da gergindim. Bir yandan yaşıtlarım gibi okula gidebiliyor olmak beni heyecanlandırıyordu. Öte yandan onlarla anlaşıp anlaşamayacağımdan emin değildim ve bu beni geriyordu. Ama arkadaşlarım beni çok içten karşıladılar. Beni hemen en ön sıraya oturttular. Kendimi orada çok iyi hissettim. Gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, okula gidebildiğim ilk gün benim hayatım tümüyle değişti. Hâlâ okula gitmeyi ve yeni şeyler öğrenmeyi çok seviyorum. Okul sonrasında ARSA’nın resim ve bilgisayar kurslarına katılıyorum. O kadar çok hayalim var ki, inanıyorum bir gün hepsi gerçek olacak.